برای زیباتر شدن

 عادت کرده‌ایم عاشق عکس همدیگر شویم. عاشق تصویری که که از همدیگر توی ذهنمان می‌سازیم. عاشق حرف‌های هم، صدای هم

هیچ وقت فکر نکردیم یک آدم ابعادش خیلی وسیع‌تر از این چیزهاست. یک آدم چیزهایی دارد فراتر از اینکه بشود توی عکسش دید یا توی صدایش پیدایش کرد.

دنیای مردها را خوب نمی‌شناسم اما می‌دانم یک زن ریزه کاری‌های زیادی توی رفتارش دارد. ریزه کاری‌هایی که نه توی عکس معلوم می‌شوند نه توی حرف. چیزهایی که باید ببینی، با همه‌ی وجودت حس کنی.

ریزه کاری‌هایی که می‌تواند یک دنیا دل را شیدا و مفتون کند. ریزه کاری‌هایی که فقط در معاشرت با او می‌توانی بفهمی. این که یک زن را دور نگه‌داری و از او یک مجسمه بسازی که گاهی دکمه‌اش را بزنی و صدایش هم در بیاید تو را دور می‌کند از دنیای پر رمز و راز و در عین حال ساده و لطیف یک زن چیزهای زیادی را از دست می‌دهی.

چیزهایی مثل اینکه هیچ وقت نمی‌فهمی چطور با انگشت‌هایش ور می‌رود وقتی غمگین است یا شاد است. نمی‌فهمی مثلا عادت دارد همیشه موقع حرف زدن روسری‌اش را مرتب کند یا موهایش را از توی صورتش هی بردارد و بگذارد پشت گوشش..